Petrarch Laura Francesco Petrarch and Laura For a woman he would never know
For a woman he could never have
He should change the world forever
site map   contact  

  PETRARCH
  LAURA & OTHERS

  PICTURES
  WRITINGS
  BOOKS

  THE COLLECTION

  EVENTS
  PAPERS & ESSAYS
  MUSIC SETTINGS

  FAQs
  WEB LINKS
  SITE MAP

  CONTACT

Google


Search this Site
Search the Web



Bucolicum Carmen

Francesco Petrarca

Parthenias

     Siluius 
     Monice, tranquillo solus tibi conditus antro, 
     Et gregis et ruris potuisti spernere curas; 
     Ast ego dumosos colles siluasque pererro. 
     Infelix! Quis fata neget diuersa gemellis? 
5    Vna fuit genitrix; at spes non una sepulcri! 
     Monicus 
     Silui, quid quereris? Cunctorum uera laborum 
     Ipse tibi causa es. Quis te per deuia cogit? 
     Quis uel inaccessum tanto sudore cacumen 
     Montis adire iubet, uel per deserta uagari 
10   Muscososque situ scopulos fontesque sonantes? 
     Siluius 
     Hei michi! Solus Amor. Sic me uenerata benigne 
     Aspiciat, spes nostra, Pales. Dulcissimus olim 
     Parthenias michi, iam puero, cantare solebat 
     Hic, ubi Benacus, uitrea pulcherrimus aluo, 
15   Persimilem natum fundit sibi. Venerat etas 
     Fortior; audebam, nullo duce, iam per opacum 
     Ire nemus, nec lustra feris habitata timebam; 
     Mutatamque nouo frangebam carmine uocem, 
     Emulus, et fame dulcedine tactus inani: 
20   Ecce peregrinis generosus pastor ab oris, 
     Nescio qua de ualle, canens nec murmure nostro, 
     Percussit flexitque animum; mox omnia cepi 
     Temnere, mox solis numeris et carmine pasci. 
     Paulatim crescebat amor; quid multa? canendo 
25   Quod prius audieram, didici, musisque coactis, 
     Quo michi Parthenias biberet de fonte notaui. 
     Nec minus est ideo cultus michi; magnus uterque, 
     Dignus uterque coli, pulcra quoque dignus amica. 
     Hos ego cantantes sequor et diuellere memet 
30   Nec scio, nec ualeo; mirorque quod horrida nondum 
     Silua, nec aerii ceperunt currere montes. 
     Verum ubi iam uideor, collectis uiribus, olim 
     Posse aliquid, soleo de uertice montis ad imas 
     Ferre gradum ualles; ibi fons michi sepe canenti 
35   Plaudit, et arentes respondent undique cautes. 
     Vox mea non ideo grata est michi, carmina quanquam 
     Laudibus interdum tollant ad sidera Nimphe. 
     Dum memini quid noster agat, quidue aduena pastor, 
     Vror et in montes flammata mente reuertor. 
40   Sic eo, sic redeo. Nitar, si forte Camene 
     Dulce aliquid dictare uelint, quod collibus altis 
     Et michi complaceat, quod lucidus approbet ether; 
     Non rauce leue murmur aque, nec cura, nec ardor 
     Defuerint. Si fata uiam et mens tarda negarit, 
45   Stat, germane, mori. Nostrorum hec summa laborum. 
     Monicus 
     O! si forte queas durum hoc transcendere limen. 
     Quid refugis? turpesque casas et tuta pauescis 
     Otia? quid frontem obducis? Nemo antra coactus 
     Nostra petit; plures redeunt a limine frustra. 
     Siluius 
50   Non pauor hic animi fuerat; si forsitan aures, 
     Dulcibus assuetas, inamena silentia tangunt, 
     Miraris? Natura quidem fit longior usus. 
     Monicus 
     O! iterum breue si mecum traducere tempus 
     Contingat, sileatque fragor rerumque tumultus, 
55   Dulcius hic quanto media sub nocte uidebis 
     Psallere pastorem! Reliquorum obliuia sensim 
     Ingeret ille tibi; non carmen inane negabis, 
     Quod modo sollicitat, quod te suspendit hiantem. 
     Siluius 
     Quis, queso, aut quonam genitus sub sidere pastor 
60   Hoc queat? Audiui pastorum carmina mille, 
     Mille modos; quenquam, nostris equare caueto. 
     Monicus 
     Audisti quo monte duo fons unicus edit 
     Flumina? siue ubinam geminis ex fontibus unum 
     Flumen aquas, sacrumque caput cum nomine sumit? 
     Siluius 
65   Audiui, ut quondam puer hispidus ille nitentis 
     Lauit Apollineos ad ripam gurgitis artus. 
     Felices limphe que corpus tangere tanti 
     Promeruere dei! Fluuius, si uera loquuntur, 
     Per cinerum campos ultricibus incidit undis. 
     Monicus 
70   Hunc igitur, dulci mulcentem sidera cantu, 
     Illa tulit tellus; licet experiare, iuuabit. 
     Siluius 
     O! ego noui hominem. Ciues et menia parue 
     Sepe Ierosolime memorat, nec uertitur inde; 
     Semper habet lacrimas et pectore raucus anelat. 
75   Hi Romam Troiamque canunt et prelia regum, 
     Quid dolor et quid amor possit, quidue impetus ire, 
     Qui fluctus uentosque regat, qui spiritus astra; 
     Necnon et triplicis sortitos numina regni 
     Expingunt totidem, uaria sed imagine, fratres; 
80   Sceptriferum summumque Iouem facieque serena, 
     Inde tridentiferum moderatoremque profundi 
     Ceruleumque comas medium, fuscumque minorem; 
     Torua latus seruat coniunx, aterque paludis 
     Nauita tartaree piceas redit itque per undas, 
85   Tergeminusque canis latrat; tum dura seueris 
     Pensa trahunt manibus, fixa sub lege, sorores; 
     Quin etiam Stigias eterna nocte tenebras 
     Anguicomasque simul furias templumque torumque, 
     Tum siluas et rura canunt atque arma uirosque 
90   Et totum altisonis illustrant uersibus orbem. 
     Monicus 
     Hic unum canit ore deum, quem turba deorum 
     Victa tremit, celum nutu qui temperat almum, 
     Ethera qui librat liquidum, qui roris aceruos, 
     Quique niues spargit gelidas et nube salubri 
95   Elicit optatos herbis sitientibus imbres; 
     Qui tonat et trepidus rapidis quatit aera flammis, 
     Tempora sideribus, qui dat sua semina terris; 
     Qui pelagus fluitare iubet, consistere montes; 
     Qui corpus mentemque dedit, quibus addidit artes 
100  Innumeras, geminum cumulans ab origine munus; 
     Qui uite mortisque uices, queque optima fessos 
     Fert super astra, uiam docuit repetitque monendo. 
     Hunc meus ille canit; neu raucum dixeris, oro: 
     Vox solida est penetransque animos dulcore latenti. 
105  Iure igitur, patriis primum celebratus in aruis, 
     Attigit et uetros saltus, lateque sonorum 
     Nomen habet: que rura Padus, que Tybris et Arnus, 
     Que Rhenus Rodanusque secant, queque abluit equor 
     Omnia iam resonant pastoris carmina nostri. 
     Siluius 
110  Experiar, si fata uolent; nunc ire necesse est. 
     Monicus 
     Quo precor? aut quis te stimulus, que cura perurget? 
     Siluius 
     Vrget amor Muse; quoniam modo litore in Afro 
     Sidereum iuuenem genitumque a stirpe deorum 
     Fama refert magnis implentem pascua factis; 
115  Te, Polipheme, tuis iam ui strauisse sub antris 
     Dicitur et Lybicos siluis pepulisse leones, 
     Lustraque submissis audax incedere flammis. 
     Hunc simul Italidesque nurus, puerique, senesque 
     Attoniti aduerso certatim a litore laudant. 
120  Carmine fama sacro caret hactenus, et sua uirtus 
     Premia deposcit; pauitans ego carmina cepi 
     Texere: tentabo ingenium, uox forte sequetur 
     Orphea, promeritum modulabor harundine parua. 
     Monicus 
     I sospes, uariosque uie circumspice casus. 
    
    


© Copyright 1999-2006
Peter Sadlon
Updated Sept 10th 2007

A Merentha Entertainment Project


PETRARCH LAURA PICTURES WRITINGS BOOKS EVENTS PAPERS SETTINGS FAQs CONTACT